Stoppen, of doorgaan?

“Ga jij in een nieuwe gemeenteraad door?”
Het is een vraag die op iedere politieke activiteit en familieborrel terugkomt. Mijn antwoord: “Raadslid zijn, is geweldig. Ik ben trots op wat we de afgelopen jaren hebben bereikt en ga heel erg graag nog vier jaar door. Oók in een Krimpenerwaardgemeente. ”

“Maar ik ga er niet over.”

De PvdA is een democratische partij. Gelukkig. De leden zijn de baas en maken de lijst. En als die lijst er dan is, dan besluit de kiezer uiteindelijk of je raadslid mág worden. Daar heb je als kandidaat niets over te zeggen. Je kunt hooguit alles op alles zetten om met een steengoede campagne je plek te verdienen.

Politieke zelfmoord?
Het is niet gebruikelijk dat raadsleden publiekelijk aangeven of ze al dan niet door willen gaan. Politieke zelfmoord wordt het zelfs weleens genoemd. Geef je aan ambitie te hebben en de partij of kiezer beslist anders, dan ben je beschadigd. Zo wil de politieke wet. En dat is een risico. Zéker in een Partij van de Arbeid waar we, óók in onze afdeling, veel capabele mensen met prima raadskwaliteiten hebben. Voor jou, zonder enig probleem, een ander.

Maar ik heb me de afgelopen vier jaar weinig aangetrokken van de oude politieke wetten. En transparantie was prioriteit. Via Twitter, kranten, of gewoon in de supermarkt. Eenieder die me wilde bereiken, kon me bereiken, en ik heb andersom een transparant beeld proberen te scheppen van het politieke Nederlek. Ik gaf mijn mening, óók als dat een keertje inging tegen die van mijn eigen partij of coalitie. Dus mag iedereen weten dat ik graag door wil. En dat, mocht de partij een beroep op me doen, ik de kar graag zou willen trekken. En nee, ik heb op dit moment geen enkele ambitie om wethouder te worden.

Zo. Dat is eruit.

Iedere dag een stukje beter
Ik ben vier jaar geleden de politiek in gegaan om iets te bereiken. Er waren doelen en de wil om het leven van de inwoners van Nederlek iedere dag een beetje beter te maken. En dat op een manier die past bij de sociaaldemocratie. Sámen, met een oog voor de realiteit van vandaag de dag. Een manier waarbij je niet kiest voor de weg van de meeste efficiency, maar de weg van de meeste mens.

Terugkijkend op die vier jaar, kun je stellen dat er successen waren, maar ook verliezen. Het sluiten van zwembad De Woelwater is zo’n verlies. Dat is rot en doet nog steeds zeer. Maar we kregen het als fractie wél voor elkaar dat de speeltuintjes in Nederlek worden opgeknapt en dat de peuterspeelzaal open bleef. In zowel Krimpen aan de Lek als Lekkerkerk krijgt het centrum van het dorp een gigantische facelift. Verder voerden we redelijk succesvol actie tegen de verslechtering van ons openbaar vervoer en zorgen we ervoor dat het jeugdhonk in Lekkerkerk langer gerund kon worden door betaalde krachten. En niet onbelangrijk, we laten met Nederlek een financieel gezonde gemeente achter. Zónder dat we daarvoor een onzinheffing als hondenbelasting moesten invoeren.
Kortom: we hebben behoorlijk wat voor elkaar gekregen voor onze dorpen en ik ben er trots op dat ik daar deel van mocht uitmaken.

Nieuwe gemeente, nieuwe vragen
Maar het werk is nog niet af. Er komt een herindeling aan en het is aan ons als raadsleden om ervoor te zorgen dat de lokale kwaliteiten geborgd blijven. Veel gebruikte voorzieningen verdienen steun en iedereen die zorg nodig heeft, moet die ook krijgen. Hoe houden we onze dorpen vol leven en de gemeente dicht bij de burger? Hoe zorgen we ervoor dat we het als inwoners sámen doen en niet met z’n allen voor ons eigen? En hoe zorgen we ervoor dat werklozen begeleid worden naar een eerlijke en goed betaalde baan?

De bovenstaande vraagstukken kun je op heel veel manieren beantwoorden. En ook binnen onze partij is daar veel discussie over. Termen als progressief en lokaal vliegen je om de oren. Maar wat mij betreft zijn er twee plekken waar de PvdA thuishoort. Aan de linkerkant van ons politieke spectrum en in het hart van de inwoner.
En daar wil ik de komende vier jaar graag weer aan meewerken.

P.S. Mocht u over een jaartje een raadsvergadering bekijken en zich afvragen waar die Geleijnse toch is gebleven… Dan blijkt dat die politieke wet tóch weer te kloppen.