PvdA kritisch op ‘grijs beleid’ van Krimpenerwaard

Het minimabeleid van Krimpenerwaard is versoberd en er is nog steeds geen echt integrale beoordeling bij hulp- en ondersteuningsvragen. Huisartsen voelen zich nog steeds niet betrokken, welzijnsstichtingen lijken niet echt gewaardeerd, het onderwijs werkt nog steeds grotendeels los van jeugdhulp en het is maar de vraag of mantelzorgers die pas wel echt als waardering zien. De PvdA reageerde dinsdagavond kritisch op de Kadernota 2018.

En, voegde fractievoorzitter Marije Willems er nog aan toe: ‘Inwoners die bij de afdeling Sociale Zaken aankloppen, zijn nog steeds bang. Dat kun je als college toch niet op je geweten hebben. Wij verwachten dat het college nu echt aan de slag gaat om huisartsen, onderwijs en welzijnsstichtingen als gerespecteerde partners binnen het sociaal domein te krijgen. En we verwachten ook dat Sociale Zaken niet alleen qua communicatie, maar zeker ook qua houding en integraliteit verbeterslagen maakt. Onze inwoners verdienen kwaliteit en respect.’

Concreet wil de PvdA voor het laatste jaar van deze raadsperiode een paar zaken expliciet voor het voetlicht brengen.

Ten eerste. Welzijnsstichtingen moeten als serieuze partner ook serieus betaald worden. We leunen op deze stichtingen, ze voeren veel voor de gemeente belangrijke taken uit. Het is onzinnig om deze belangrijke partners te beknotten. En het ongeloofwaardig om steeds meer taken onbetaald op schouders van vrijwilligers te willen leggen. Deskundigheid en betrokkenheid hebben gewoon een prijs.

Ten tweede. Vrijwilligers, en specifiek mantelzorgers, zijn onmisbaar. Juist om zwaardere zorg te voorkomen is van belang dat zij zich gewaardeerd en gezien voelen. We hebben ze nodig, naast een goed professioneel netwerk, helemaal omdat we een vergrijzende bevolking hebben. Met de mantelzorgpas wilde het college het bereik vergroten, naar 1.200 in 2017. Met ondersteuningsmaatregelen wilde het college de vrijwilligers ontzorgen. Maar waar staan we nu? Wordt de pas gewaardeerd? Is het bereik vergroot? Heeft het college beeld dat het aantal vrijwilligers stijgt? vraagt de PvdA zich af.

Ten derde. Ondersteun dat iedereen kan meedoen. Oók mensen met een minimuminkomen. Bijstand is geen strafmaatregel maar een bittere noodzaak. Wat de PvdA betreft wordt de leeftijdsdiscriminatie in de regeling maatschappelijke activiteiten opgeheven en wordt de reikwijdte van de individuele inkomenstoeslag verbreed. Wij zullen deze zaken zeker hooghouden bij de bespreking van het minimabeleid in het najaar of bij de begroting.

Ten vierde. Doorontwikkeling van wijkgerichte, kerngerichte aanpak. Er is een kernenvisie opgesteld. Maar waarom krijgen de inwoners van de kernen niet een meer formele status. Actief betrekken, via kernraden, dorpsraden… geef het een naam. En wat te denken van kernenwethouders, die zich specifiek hardmaken voor de vraagstukken in die kern? Wat ons betreft krijgen de kernen een eigen, vrij besteedbaar kernenbudget. Boter bij de vis.

Ten vijfde. Het geld voor het aanpakken van kinderarmoede moet daar ook voor bestemd worden en blijven. In 2017 ontvingen we hiervoor 175.000 euro als specifieke doeluitkering. Dat geld is nog altijd niet besteed. Dat moet wat ons betreft voor dit doel besteed worden en dus beschikbaar blijven en wij willen straks zien hoe het is besteed.

Veel geld overgehouden

Opvallend is dat de gemeente weer geld heeft overgehouden in 2016, we zien in 2017 na één kwartaal een vergelijkbaar beeld, en de meicirculaire valt heel gunstig uit. Er is volgens de PvdA dus ruimte om kwaliteitskeuzes te maken.

Niet grijs, maar liever rood

De Kadernota 2018 is een financieel gedreven stuk, voortkabbelend op eerdere jaren, behoudend, zonder echte vernieuwing. Marije Willems: ‘Grijs. Wij gaan toch liever voor rood, meer vanuit mensen, meer kwaliteit.

Er is volgens de PvdA geen gerichte aanpak om onze inwoners goede zorg, ondersteuning en dienstverlening te bieden. Het minimabeleid is versoberd, er is nog steeds geen echt integrale beoordeling bij hul- en ondersteuningsvragen. Huisartsen voelen zich nog steeds niet betrokken, welzijnsstichtingen lijken niet echt gewaardeerd, het onderwijs werkt nog steeds grotendeels los van jeugdhulp en het is maar de vraag of mantelzorgers die pas wel echt als waardering zien. En inwoners die bij SoZa aankloppen zijn nog steeds bang. Bang, voorzitter. Dat kan je als college toch niet op je geweten hebben!

Is het goed wonen in de Krimpenerwaard

Om ergens goed te wonen zijn de juiste woningen, goede banen, fijne scholen en voldoende voorzieningen nodig. We hebben ingestemd met de bouw van 3.000 extra woningen. Maar wat gaan we wat bouwen, hoe duurzaam wordt het en tegen welke prijs? Als het aan de PvdA ligt bouwen en investeren we om de kernen vitaal te houden, en bereikbaar.

Wat betreft de werkgelegenheid: banen maken we niet zelf. Maar misschien kunnen we de arbeidsintensieve bedrijven wel verlokken om hierheen te komen. En tegelijkertijd zou het goed zijn om met lokale bedrijven en werkgevers een lokale ambitie te bepalen. Welk aantal banen, ervaringsplaatsen of stages kunnen ze bieden voor hun waard. Voor onze mensen. Voor onze jongeren. Werk is belangrijk. Daarin ligt een duidelijk gezamenlijke taak met ondernemers. Durf ervoor te gaan… iedereen doet mee!

Onderwijs

Met de ontgroening en vergrijzing wordt het leerlingaantal kleiner. Er móet echter altijd een openbare basisschool in de buurt kunnen zijn. En de school moet ruimte hebben om goed in te spelen op de nieuwe taken die ze hebben. Zowel in zorg als via het nieuwe leren. Daar zijn keuzes voor nodig. Van schoolbesturen en van de gemeente. Bijvoorbeeld door te kiezen voor multifunctionele kindcentra waar onderwijs, zorg en andere zaken rondom opvoeding en kind bij elkaar komen.
En de voorsprong die de voortgezet onderwijs scholen hebben bij de aansluiting met het bedrijfsleven moeten we helpen verstevigen. Of liever nog, helpen uitbreiden. De Krimpenerwaard als kernpunt voor vakonderwijs en familiebedrijven. Als creatief innovatieve gemeente.

En als laatste: de voorzieningen. We hebben veel verenigingen en organisaties die met veel vrijwilligers voor veel mensen iets betekenen. Maar echt veel veranderd lijkt er niet te zijn. De regels zijn geharmoniseerd. Maar nieuwe initiatieven zijn niet gestart. De raad wil dat de ‘algemene voorzieningen’ een grotere rol krijgen vanuit het voorkomen van eenzaamheid, elkaar ontmoeten en verbinden van inwonersgroepen. Júíst met een vergrijzende bevolking van belang! En er is nu al twee jaar veel geld over in het sociaal domein. Dat had prima gebruikt kunnen worden om met de vele verenigingen, nieuwe initiatieven te starten. Om dit sociaal kapitaal te versterken.

Wat ons betreft maakt dit college zijn grijze werk af. Maar qua visie en richting vestigen wij de hoop op een nieuw college. Een college dat echt werk maakt van preventie en lokaal nieuwe vormen van zorg en steun. Dat de jeugd stimuleert, de ouderen helpt en eenzaamheid voorkomt. Dat bereid is om welvaart te delen en ruimhartiger minima en dat mensen met schulden helpt. Dat werk maakt van goedkoop bouwen, en duurzaam wonen. Dat strijdt tegen bodemdaling, ook als dat agrarisch niet wenselijk is. Een college dat investeert in voorzieningen en lokale werkgelegenheid. Een college dat geen reclame maakt voor zondagsrust maar openstaat voor een bruisende samenleving.

Kortom, een sociaal gedreven college.

Marije Willems,
fractievoorzitter

Integrale tekst