Pardon?

Zelden stonden pragmatisme en principes binnen de PvdA zo recht tegen over elkaar als tijdens de huidige discussie over het kinderpardon. Ik bevind me aan de laatste kant. Sommige principes onderhandel je niet uit. Zeker niet als het over kinderen gaat, die niets aan hun situatie kunnen doen.

Wat is er aan de hand? In Nederland worden wekelijks vele kinderen onder de 18 jaar uitgezet, omdat zij en vooral hun ouders niet voldoen aan de criteria die nodig zijn om een asielaanvraag te honoreren. Het PvdA bedong een kinderpardon. Maar wat wil het geval? 90 procent van de aanvragen voor dat pardon wordt afgewezen. Enerzijds omdat het pardon te streng wordt gehanteerd, anderzijds omdat de criteria te streng zijn. En dat schoot een aantal leden in het verkeerde keelgat. Tijdens een recente Ledenraad werd met overgrote meerderheid een motie aangenomen, die de fractie opdroeg zich in te zetten voor verbreding van dat pardon. De fractie weigert dat uit te voeren en nu is er de roep om een extra congres.

Ik bevind me aan de kant die vindt dat je ruimere criteria moet hanteren. Het Nederlandse asielbeleid ten aanzien van kinderen is totaal inhumaan. Ze worden als criminelen behandeld en zonder pardon het land uitgegooid, terwijl ze hier vaak al vijf jaar of langer verblijven. Dan ben je als kind geworteld en wordt het heel lastig om je toekomst in je nieuwe land weer op te bouwen. Met deze uitzettingen is Nederland wat mij betreft verantwoordelijk voor het afnemen van kansen voor deze kinderen.

En dat is nu juist het basisprincipe van de PvdA: gelijke kansen voor iedereen!

Voor mij is het dus onbegrijpelijk dat de PvdA-fractie in de Tweede Kamer hierin zo’n halfslachtige houding aanneemt. De inbreng tijdens het debat van gisteren was een farce, bedoelt om de leden weer een beetje in het hok te krijgen en tegelijkertijd de VVD niet te hard tegen de schenen te schoppen. Het spinnen werd na het debat direct ingezet: ‘Kijk eens wat we hebben bereikt!’ en ‘Er worden Haagse spelletjes gespeeld!’ Maar wat ik daar lees zijn vooral slappe compromissen en kleine stapjes op een principieel belangrijk thema. Dat gaat niet werken. Dat gaat te langzaam.

Tel daarbij op de hautaine behandeling van de fractie richting de leden (‘We zijn héél erg voor ledendemocratie, maar nu het effe niet uitkomt doen we er niks mee’) en je krijgt dergelijke taferelen.
Terecht dat diezelfde leden nu aan de noodrem trekken.

En dan nu de grootste zorg. Als de fractie het al niet aan haar eigen leden verkocht krijgt, hoe ziet de rest van Nederland dit dan? Dat congres moet er dus gewoon komen. Evenals een goede oplossing. En die zit hem volgens mij in een veel principiëler houding ten opzichte van dit onderwerp. Ik verwacht niets minder van mijn eigen partijgenoten in Den Haag.

Rob Geleijnse is fractievoorzitter van de PvdA in de gemeenteraad van Krimpenerwaard.

Lees ook:
Lokale PvdA’ers voor verruiming kinderpardon (29 juni 2016)